Organisatorisch Platform van de Libertaire Communisten
Inleiding
Het is veelbetekenend dat ondanks de kracht en het onmiskenbaar positieve karakter van de libertaire ideeën, en ondanks de juistheid en integriteit van de anarchistische positie tegenover de sociale revolutie, en uiteindelijk het heroïsme en de ontelbare opofferingen van de anarchisten in de strijd voor het libertair communisme, dat de anarchistische beweging ondanks alles zwak blijft, en zeer vaak als een klein fait-divers, een episode en niet als een belangrijke factor in de geschiedenis van de werkende klassen is overgekomen.
Deze tegenstrijdigheid tussen de positieve en ontegensprekelijke inhoud van de libertaire ideeën, en de miserabele staat waarin de anarchistische beweging vegeteert, vindt zijn verklaring in een aantal oorzaken, waarvan de belangrijkste de afwezigheid is van organisatorische principes en praktijken in de anarchistische beweging.
In alle landen wordt de anarchistische beweging vertegenwoordigd door verscheidene lokale organisaties die tegenstrijdige theorieën en methodes voorstaan, zonder perspectieven voor de toekomst, zonder een continuïteit in militant werk, en gewoonlijk verdwijnend zonder het minste spoor achter te laten.
In zijn geheel genomen kan die staat waarin het revolutionair anarchisme zich bevindt alleen omschreven worden als "chronische algemene desorganisatie".
Deze desorganisatie-ziekte heeft zich in het organisme van de anarchistische beweging genesteld als de gele koorts en heeft haar gedurende tientallen jaren dooreen geschud.
Desondanks staat het buiten kijf dat deze desorganisatie voortkomt uit enkele onvolmaaktheden in de theorie: meer bepaald de foutieve interpretatie van het principe van de individualiteit binnen het anarchisme: deze theorie wordt al te vaak verwisseld met de afwezigheid van elke verantwoordelijkheid. De liefhebbers van het 'zelf' houden, enkel met het oog op persoonlijk plezier, koppig vast aan de chaotische staat van de anarchistische beweging en verdedigen dat door te verwijzen naar de onaantastbare principes van het anarchisme en diens leraars.
Maar die onaantastbare principes en leraars hebben precies het tegendeel getoond.
Verstrooiing en versplintering zijn nefast: een hechte unie is een teken van leven en ontwikkeling. Dit gebrek aan sociale strijd is zowel van toepassing op klassen als op organisaties.
Het anarchisme is geen mooie utopie, noch een abstract filosofisch idee, het is een sociale beweging van de werkende massa's. Daarom moet het zijn krachten bundelen in één organisatie, die constant agiteert zoals het gevraagd wordt door de realiteit en de strategie van de klassenstrijd.
"We zijn ervan overtuigd", zei Kropotkin, "dat de vorming van een anarchistische organisatie in Rusland, verre van schadelijk te zijn voor de gezamenlijke revolutionaire zaak, integendeel hoogst wenselijk en nuttig is." (Voorwoord van De Commune van Parijs van Bakoenin, editie van 1892.)
Ook Bakoenin zelf heeft zich nooit verzet tegen het concept van een algemene anarchistische organisatie. Integendeel: zijn aspiraties betreffende organisaties, evenals zijn activiteit in de Eerste Internationale, geven ons alle recht om hem te beschouwen als een actieve voorstander van juist zo een organisatie.
Over het algemeen hebben praktisch alle actieve anarchistische militanten gevochten tegen verspreide activiteit, en verlangden zij een anarchistische beweging gebaseerd op eenheid van doelen en middelen.
Het was tijdens de Russische Revolutie van 1917 dat de nood aan een algemene organisatie het sterkst en meest dringend gevoeld werd. Tijdens deze revolutie vertoonde de libertaire beweging de hoogste graad van sectionalisme en verwarring. De afwezigheid van een algemene organisatie leidde vele anarchistische militanten in de rangen van de Bolsjewieken. Deze afwezigheid is er ook de oorzaak van dat vele militanten vandaag passief blijven, daardoor niets van hun sterkte, die vaak aanzienlijk is, benuttend.
We hebben een immense nood aan een organisatie die, nadat ze de meerderheid van de deelnemers aan de anarchistische beweging verzameld heeft, een algemene en tactische politieke lijn uitzet binnen het anarchisme die als leidraad zou dienen voor de gehele beweging.
Het is tijd voor het anarchisme om uit het moeras van de desorganisatie te kruipen, een eind te maken aan de eindeloze besluiteloosheid over de belangrijkste tactische en theoretische kwesties, en om resoluut in de richting te gaan van een duidelijk omschreven doel, en een georganiseerde collectieve praktijk uit te oefenen.
Het volstaat echter niet om de essentiële nood aan zo een organisatie vast te stellen: het is ook noodzakelijk om de methode van de creatie ervan vast te leggen.
Wij verwerpen het als theoretisch en praktisch ongerijmd om een organisatie te bouwen volgens het recept van de synthese, d.w.z. de vertegenwoordigers van de verschillende tendensen van het anarchisme te herenigen. Zo een organisatie, met in zich heterogene theoretische en praktische elementen, zou slechts een mechanische vereniging van individuen zijn met elk een ander concept van alle vragen binnen de anarchistische beweging, een vereniging die onvermijdelijk zou uiteenvallen bij het tegemoet treden van de werkelijkheid.
De Anarcho-Syndicalistische methode lost het probleem van anarchistische organisatie niet op, want het geeft geen prioriteit aan dit probleem, omdat het enkel belang stelt in het doordringen van en het winnen aan sterkte binnen het industriële proletariaat.
Hoedanook is er een heleboel dat niet kan gerealiseerd worden op dit gebied, zelfs in het voet aan de grond krijgen, zonder dat er een algemene anarchistische organisatie is.
De enige methode die leidt naar de oplossing van het probleem van algemene organisatie is volgens ons het verenigen van actieve anarchistische militanten op een basis van exacte posities: theoretisch, tactisch en organisatorisch, d.w.z. de min of meer perfecte basis van een homogeen programma.
De uitwerking van zo een programma is één van de belangrijkste taken die de sociale strijd van de laatste jaren aan de anarchisten heeft opgedrongen. Het is aan deze taak dat de groep van Russische anarchisten in ballingschap een belangrijk deel van zijn inspanningen wijdt.
Het Organisatorisch Platform dat hieronder gepubliceerd wordt vertegenwoordigt de grote lijnen, het skelet van zo een programma. Het moet dienen als eerste stap naar het verenigen van de libertaire krachten in één enkel actief revolutionair collectief dat in staat is strijd te voeren: de Algemene Unie van Anarchisten.
We twijfelen er niet aan dat er hiaten zijn in het huidige platform. Het vertoont gaten, net zoals alle nieuwe praktische stappen van belang. Het is mogelijk dat er bepaalde belangrijke posities zijn overgeslagen, of dat andere niet adequaat behandeld zijn, of dat nog andere te gedetailleerd of repetitief zijn. Dit is allemaal mogelijk, maar niet van levensbelang. Wat belangrijk is, is het uitzetten van de fundamenten van een algemene organisatie, en dit doel wordt juist bereikt, tot op een noodzakelijke hoogte, door het huidige platform.
Het is aan het gehele collectief, de Algemene Unie van Anarchisten, om het te verbreden, te verdiepen, en er een gedefinieerd platform van te maken voor de ganse anarchistische beweging.
We hebben ook twijfels op een ander niveau. We voorzien dat verscheidene vertegenwoordigers van het individualistisch anarchisme en van het chaotisch anarchisme ons schuimbekkend zullen aanvallen, en ons beschuldigen van het breken van de anarchistische principes. We weten echter dat de individualistische en chaotische elementen onder 'anarchistische principes' politieke onverschilligheid, nalatigheid en afwezigheid van elke verantwoordelijkheid verstaan, die binnen onze beweging geleid hebben tot bijna ongeneeslijke splitsingen, en waartegen wij vechten met al onze energie en passie. Daarom kunnen wij rustig de aanvallen uit dit kamp negeren.
We vestigen onze hoop op andere militanten: die trouw blijven aan het anarchisme, die de tragedie van de anarchistische beweging ondergaan hebben en eronder geleden, en die pijnlijk zoeken naar een oplossing.
Verder vestigen we grote hoop op de jonge anarchisten die, geboren in de adem van de Russische Revolutie, en vanaf het begin voor constructieve problemen geplaatst, zeker de realisatie van positieve en organisatorische principes in het anarchisme zullen vragen.
We nodigen alle Russische anarchistische organisaties die verspreid zijn in landen over de hele wereld, en alle geïsoleerde militanten, uit om zich te verenigen op basis van een gemeenschappelijk organisatorisch platform.
Laat dit platform dienen als de revolutionaire ruggengraat, het verzamelpunt van alle militanten van de Russische anarchistische beweging! Laat het de fundamenten vormen van de Algemene Unie van Anarchisten!
Lang leve de Sociale Revolutie van de Werkers van de Wereld!
DIELO TROEDA GROEP
Parijs, 20 juni1926
On to Algemene sectie
Back to Index
Source: Workers Solidarity Movement
Return to The Nestor Makhno Archive
Other pages connected to this site: