Organisatorisch Platform van de Libertaire Communisten
Opbouwende Sectie
Deze maatschappij zal er echter niet vanzelf komen, alleen door de kracht van de sociale opstand. Haar realisatie zal teweeggebracht worden door een sociaal revolutionair proces, min of meer uitgetekend, georiënteerd door de georganiseerde krachten van de zegevierende arbeid volgens een resoluut pad.
Het is onze taak om dit pad vanaf dit moment aan te wijzen, en om positieve, concrete problemen te formuleren die de werkers zullen tegenkomen vanaf de eerste dag van de revolutie, waarvan de uitkomst afhangt van hun juiste oplossing.
Het spreekt voor zich dat de opbouw van de nieuwe maatschappij alleen mogelijk zal zijn na de overwinning van de arbeiders op het bourgeois-kapitalistisch systeem en haar vertegenwoordigers. Het is onmogelijk om aan de opbouw van een nieuwe economie en nieuwe sociale verhoudingen te beginnen zolang de macht van de staat die het regime van slavernij verdedigt niet neergeslagen is, zolang arbeiders en boeren niet de industriële en agrarische economie in handen hebben genomen als object van de revolutie.
Bijgevolg is de allereerste sociale revolutionaire taak de vernietiging van het staatsgebouw van het kapitalistische systeem, de onteigening van de bourgeoisie en in het algemeen alle bevoorrechte elementen aan de macht, en alom de invoering van de wil van de revolterende arbeiders, zoals die tot uitdrukking komt in de fundamentele principes van de sociale revolutie. Dit agressieve en destructieve aspect van de revolutie kan enkel dienen om de weg vrij te maken voor de positieve taken die de betekenis en essentie van de sociale revolutie uitmaken.
Deze taken zijn als volgt:
- De oplossing, in de libertair communistische zin, van het probleem van de industriële productie in het land.
- De gelijkaardige oplossing van het landbouwprobleem.
- De oplossing van het probleem van de consumptie.
Rekening houdende met het feit dat de industrie van het land het resultaat is van de inspanningen van verscheidene generaties arbeiders, en dat de verschillende industrietakken nauw met elkaar verbonden zijn, beschouwen wij alle productie als één enkele werkplaats van producenten, die in zijn geheel behoort aan alle arbeiders samen, en aan niemand in het bijzonder.
Het productieve mechanisme van het land is globaal en behoort toe aan de ganse werkende klasse. Deze stelling bepaalt het karakter en de vormen van de nieuwe productie. Het zal ook globaal, algemeen zijn in de zin dat de producten geproduceerd door de arbeiders aan allen zullen toebehoren. Deze producten, van welke aard ook, vormen het algemene fonds van voorraden voor de arbeiders, waar iedereen die deelneemt aan de productie zal ontvangen wat hij nodig heeft, op gelijk(waardig)e basis voor iedereen.
Het nieuwe productiesysteem zal de bureaucratie en de uitbuiting in al hun vormen verdringen, en in hun plaats het principe stellen van broederlijke coöperatie en arbeiderssolidariteit.
De middenklasse, die in een moderne kapitalistische maatschappij intermediaire functies uitoefent (handel, enzÉ), moet evenals de bourgeoisie deelnemen aan de nieuwe manier van productie onder dezelfde voorwaarden als alle andere arbeiders. Indien niet, dan plaatsen deze klassen zichzelf buiten de maatschappij van de arbeid.
Er zullen geen bazen zijn, noch ondernemer, eigenaar of door de staat aangeduide eigenaar (zoals vandaag in de bolsjewistische staat het geval is). Het beheer zal deze nieuwe productie overdragen aan de administratie die speciaal gecreëerd is door de arbeiders: arbeidersraden, fabriekscomités ofwel arbeidersbeheer van de werkplaatsen en fabrieken. Deze organen, die aaneengeschakeld worden op het niveau van de commune, het district en uiteindelijk algemeen en federaal beheer van de productie. Door de massa's opgebouwd en steeds onder hun controle en invloed, worden deze organen constant hernieuwd en realiseren ze het idee van zelfbeheer, werkelijk zelfbeheer, door de massa's van het volk.
Eengemaakte productie, waarin de middelen en goederen aan iedereen toebehoren, de bureaucratie vervangen door het principe van broederlijke coöperatie en de invoering van gelijke rechten voor elke arbeid, de productie beheerd door de organen van de arbeiderscontrole, verkozen door de massa's, dat is de eerste praktische stap op weg naar de verwezenlijking van het libertair communisme.
Dit probleem zal op twee manieren opduiken tijdens de revolutie:
- Het principe van de zoektocht naar producten en de consumptie.
- Het principe van hun verdeling.
Wat betreft de distributie van consumptiegoederen, hangt de oplossing boven alles af van de hoeveelheid beschikbare producten en van het principe van de overeenkomst van bestemming.
De sociale revolutie die zichzelf bekommert om de heropbouw van de gehele sociale orde, neemt ook de verplichting op zich van het bevredigen van iedereens levensbehoeften. De enige uitzondering is de groep van niet-werkers &endash; diegenen die weigeren deel te nemen aan de nieuwe productie om contra-revolutionaire redenen. Maar in het algemeen, de laatste categorie mensen uitgezonderd, wordt de bevrediging van de noden van iedereen op het gebied van de revolutie verzekerd door de algemene reserve aan consumptiegoederen. In het geval van ontoereikende goederen worden ze verdeeld volgens het principe van de grootste dringendheid, dat wil zeggen eerst en vooral kinderen, invaliden en arbeidende families.
Een veel moeilijker probleem is dat van de organisatie van de basis van de consumptie zelf.
Zonder twijfel zullen de boerderijen niet vanaf de eerste dag van de revolutie voorzien in alle levensnoodzakelijke goederen voor de hele bevolking. Tezelfdertijd zullen de boeren een overvloed hebben die de steden ontbreekt.
De libertair communisten twijfelen niet aan de wederkerige relatie die bestaat tussen de arbeiders van de stad en het platteland. Ze oordelen dat de sociale revolutie alleen gerealiseerd kan worden door de gezamenlijke inspanningen van arbeiders en boeren. Bijgevolg kan de oplossing van het probleem van de consumptie tijdens de revolutie alleen mogelijk zijn door middel van nauwe revolutionaire samenwerking tussen deze twee categorieën van werkers.
Om deze samenwerking te vestigen moet de stedelijke arbeidersklasse na het in handen nemen van de productie onmiddellijk voorzien in de noden van het platteland en ernaar streven de alledaagse producten, middelen en werktuigen te leveren voor de collectieve landbouw. Deze maatregelen van solidariteit die getoond worden door de arbeiders wat betreft de noden van de boeren, zullen van hen hetzelfde gebaar uitlokken, om het product van hun collectieve arbeid aan de steden te leveren.
Arbeiders- en boerencoöperatieven zullen de primaire organen zijn die de steden en het platteland verzekeren van hun behoeften aan voedsel en economische materialen. Later, als ze verantwoordelijk zijn voor meer belangrijke en permanente functies, meer bepaald het voorzien in alles dat nodig is voor het garanderen en ontwikkelen van het economisch en sociaal leven van de arbeiders en boeren, zullen deze coöperatieven omgevormd worden tot permanente organen voor de bevoorrading van steden en platteland.
Deze oplossing van het probleem van bevoorrading laat het proletariaat toe om een permanente stock van voorraden aan te leggen, wat een gunstig en beslissend effect zal hebben op het resultaat van alle nieuwe productie.
Bij de oplossing van de agrarische kwestie beschouwen we als voornaamste revolutionaire en creatieve krachten de werkende boeren die de arbeid van anderen niet uitbuiten &endash; en het loonarbeidende proletariaat van het platteland. Hun taak zal zijn de herverdeling van het land te verwezenlijken om zo het gebruik en de exploitatie van het land op communistische principes te bewerkstelligen.
Net zoals de industrie is het land, bewerkt en gecultiveerd door opeenvolgende generaties werkers, het product van hun gezamenlijke inspanningen. Het behoort ook toe aan alle werkende mensen en aan niemand in het speciaal, aangezien het het onvervreemdbare en gemeenschappelijke bezit is van de arbeiders, kan het land nooit opnieuw gekocht, verkocht of verhuurd worden: daarom kan het niet dienen als een middel tot uitbuiting van de arbeid van anderen.
Het land is ook een soort gemeenschappelijke en populaire werkplaats, waar de gewone mensen de middelen produceren waar ze van leven. Maar het is de soort werkplaats waar elke arbeider (landbouwer) dankzij bepaalde historische voorwaarden, er gewoon aan is geworden zijn werk alleen uit te voeren, onafhankelijk van andere producenten. Terwijl de collectieve arbeidsmethode essentieel is in de industrie en de enige mogelijke manier in onze tijd, cultiveert de meerderheid van de boeren het land op eigen houtje.
Bijgevolg, als het land en de werktuigen overgenomen zijn door de boeren, zonder mogelijkheid tot verkopen of huren, zal de kwestie van de vormen van gebruik ervan en de methode van exploitatie (collectief of per familie) niet onmiddellijk een complete en definitieve oplossing vinden, zoals in de industriële sector. In het begin zullen beide methoden waarschijnlijk gebruikt worden.
Het zullen de revolutionaire boeren zelf zijn die de definitieve vorm van bewerking en gebruik van het land zullen vastleggen. Er is geen druk van buitenaf mogelijk in deze kwestie.
Hoe dan ook, sinds we van mening zijn dat alleen een communistische maatschappij, in wiens naam uiteindelijk de sociale revolutie zal gemaakt worden, de arbeiders bevrijdt van hun positie van slavernij en uitbuiting en hen complete vrijheid en gelijk(waardig)heid geeft; sinds de boeren de grote meerderheid van de bevolking uitmaken (bijna 85 % in Rusland in de periode waar het over gaat) en het landbouwregime dat ze zullen vestigen bijgevolg de beslissende factor zal zijn in het lot van de revolutie; en sinds tenslotte een privé-economie in de landbouw leidt, net als in de privé-industrie, tot commercie, accumulatie, privé-bezit en de restauratie van het kapitaal &endash; zal onze taak zijn om vanaf vandaag al het noodzakelijke te doen om de oplossing van de landbouwkwestie op een collectieve manier te vergemakkelijken.
Hiertoe moeten we ons vanaf nu engageren in energieke propaganda onder de boeren ten voordele van een collectieve landbouweconomie.
De oprichting van een specifiek libertaire boerenvakbond zal deze taak aanzienlijk vergemakkelijken.
In dit opzicht zal de technische vooruitgang van enorm belang zijn, door de evolutie van de landbouw te vergemakkelijken en ook de realisatie van het communisme in de steden, bovenal in de industrie. Als de industriële arbeiders in hun relaties met de boeren niet individueel of in aparte groepen handelen maar als een immens communistisch collectief dat alle industrietakken omvat; als ze daarenboven de vitale noden van het platteland in hun hoofd houden en als zij op hetzelfde moment elk dorp bevoorraden met de dingen voor dagelijks gebruik, werktuigen en machines voor de collectieve bewerking van het land, dan zal dit de boeren aanzetten tot communisme in de landbouw.
De kwestie van de verdediging van de revolutie is ook verbonden met het probleem van 'de eerste dag'. In de grond is het krachtigste middel voor de verdediging van de revolutie de gelukkige oplossing van de positieve problemen: productie, consumptie en het land. Eens deze problemen correct zijn opgelost, zal geen enkele contra-revolutionair in staat zijn de vrije maatschappij van de werkers te veranderen of uit balans te brengen. Niettemin zullen de werkers een zware strijd moeten doorstaan tegen de vijanden van de revolutie om haar concrete bestaan te behouden.
De sociale revolutie, die de privileges en het bestaan zelf van de niet-werkende klassen van de maatschappij bedreigt, zal onvermijdelijk een wanhopige weerstand uitlokken bij deze klassen, die de vorm zal aannemen van een verwoede burgeroorlog.
Zoals de Russische ervaring toonde zal zo een burgeroorlog geen kwestie zijn van enkele maanden, maar van verscheidene jaren.
Hoe vreugdevol de eerste stappen van de arbeiders bij het begin van de revolutie mogen zijn, de heersende klassen zullen een enorme capaciteit overhouden om zich lange tijd te verzetten. Gedurende verscheidene jaren zullen ze offensieven lanceren tegen de revolutie, en proberen de macht en de privileges die hen ontnomen zijn te heroveren.
Een groot leger, militaire technieken en strategie, kapitaal &endash; alles zal in de strijd worden geworpen tegen de zegevierende arbeiders.
Om de verworvenheden van revolutie te behouden, moeten de arbeiders organen creëren voor de verdediging van de revolutie, om tegenover het reactionaire offensief een strijdende kracht te stellen die correspondeert met de grootte van de taak. Tijdens de eerste dagen van de revolutie zal deze strijdkracht gevormd worden door alle gewapende arbeiders en boeren. Maar deze spontane gewapende macht zal enkel waardevol zijn gedurende de eerste dagen, voordat de burgeroorlog zijn hoogtepunt bereikt en de twee strijdende partijen geregeld opgebouwde militaire organisaties gecreëerd hebben.
In de sociale revolutie ligt het meest kritieke moment niet bij de opheffing van de Autoriteit, maar daarna, dat is, wanneer de krachten van het verslagen regime een algemeen offensief lanceren tegen de arbeiders, en wanneer het een kwestie is van het veilig stellen van de veroveringen die onder vuur liggen. Het karakter zelf van dit offensief, net als de techniek en de ontwikkeling van de burgeroorlog, zal de arbeiders verplichten vastberaden revolutionaire militaire contingenten te creëren. De essentie en de fundamentele principes van deze formaties moeten op voorhand beslist worden. Terwijl we de staatse en autoritaire methoden van de regering ontkennen, ontkennen we ook de staatse methode van het organiseren van de militaire krachten van de arbeiders, met andere woorden de principes van een staats-leger gebaseerd op verplichte militaire dienst. Consistent met de fundamentele houdingen van het libertair communisme, moet het principe van de vrijwillige dienst de basis zijn van de militaire arbeidersformaties. De detachementen van opstandige partizanen, arbeiders en boeren, die de militaire actie in de Russische revolutie leidden, kunnen als voorbeelden van zulke formaties worden aangehaald.
Echter, "vrijwillige dienst" en de actie van partizanen moeten niet verstaan worden in de nauwe zin van het woord, dat is als een strijd van arbeiders- en boerendetachementen tegen de lokale vijand, niet gecoördineerd door een algemeen operatieplan en elk handelend op eigen verantwoordelijkheid, op eigen risico. De actie en tactieken van de partizanen tijdens de periode van hun complete ontwikkeling zou moeten geleid worden door een gemeenschappelijke revolutionaire strategie.
Zoals alle oorlogen, kan de burgeroorlog niet succesvol gevoerd worden door de arbeiders als ze niet de twee fundamentele principes van elke militaire actie toepassen: eenheid op het vlak van operaties en eenheid van gemeenschappelijk bevel. Het meest kritieke moment van de revolutie zal komen wanneer de bourgeoisie opmarcheert tegen de revolutie als georganiseerde kracht. Dit kritieke moment verplicht de arbeiders om deze principes van militaire strategie aan te nemen.
In het licht van de noodzakelijkheden opgelegd door de militaire strategie en ook de strategie van de contrarevolutie moeten de gewapende krachten van de revolutie zodoende onvermijdelijk gebaseerd zijn op een algemeen revolutionair leger met een gemeenschappelijk bevel en operationeel plan. De volgende principes vormen de basis van dit leger:
Met andere woorden, het orgaan voor de defensie van de revolutie, verantwoordelijk voor het bevechten van de contrarevolutie, zowel op grote militaire fronten als op het interne front (bourgeoissamenzweringen, voorbereidingen voor contrarevolutionaire actie), zal volledig onder de jurisdictie vallen van de productieve organisaties van arbeiders en boeren, waaraan het zich zal onderwerpen, en waarvan het zijn politieke richting zal ontvangen.
Noot: Terwijl het moet bestuurd worden in overeenstemming met gedefinieerde libertair communistische principes, moet het leger niet beschouwd worden als een principieel punt. Het is slechts de consequentie van de militaire strategie in de revolutie, een strategische maatregel waartoe de arbeiders op een fatale manier gedwongen worden door het proces zelf van de burgeroorlog. Maar deze maatregel moet vanaf heden aandacht krijgen. Hij moet nauwkeurig bestudeerd worden om onherstelbare terugvallen in het werk van bescherming en verdediging van de revolutie te vermijden, want terugvallen in de burgeroorlog zouden desastreus kunnen blijken voor de uitkomst van de gehele sociale revolutie.
On to Organisatorische sectie
Back to Index
Source: Workers Solidarity Movement
Return to The Nestor Makhno Archive
Other pages connected to this site: